Alexis Blake
Crack Nerve Boogie Swerve: het archief
Crack Nerve Boogie Swerve ontstond als een performance en is gericht op concepten als transparantie, weerstand, resonantie en verstoring – het wil normen doorbreken, van beperkingen losbreken, aan onderdrukking ontsnappen en de grenzen van kunstinstellingen oprekken. In WIELS breidt Alexis Blake (1981, VS/NL) een live opvoering uit tot een performatieve tentoonstelling die voortbouwt op vorige versies en de huidige verschijningsvorm geleidelijk transformeert.
Alexis Blake, Crack Nerve Boogie Swerve, 2019/2023, performance and installation. Photo: Diana Oliveira.
Met deze tentoongestelde versie van Crack Nerve Boogie Swerve nodigt Alexis Blake – voormalig residente bij WIELS en laureate van de prestigieuze Prix de Rome – het publiek uit om performativiteit te beschouwen zonder vooroordelen en de tentoonstellingsruimte op te vatten als een speculatief archief waarin het proces centraal staat. Ze schept een omgeving waarin glas niet alleen materie is, maar ook een performer, dirigent, instrument en een metafoor voor het individuele en collectieve lichaam: tegelijk fragiel en robuust.
“Glas is amorf, het verandert voortdurend, is vloeibaar noch vast. En net als het menselijk lichaam is het tegelijkertijd bijzonder kwetsbaar en buitengewoon sterk – afhankelijk van hoe je ermee omspringt.”
De kneedbaarheid van glas, dat elke denkbare vorm, maat en graad van hardheid kan aannemen, wordt de meest pertinente eigenschap van zijn materialiteit. Glas bevindt zich tussen een ‘hele’ of ‘gebroken’ toestand. Eenmaal ‘gebroken’ is het ‘waardeloos’. Deze ogenschijnlijke breekbaarheid overstijgt een letterlijke interpretatie van materialiteit en heeft ook sociaal-politieke implicaties. De handeling van het ‘breken’ ontketent een conflict tussen tegengestelde krachten en creëert spanning tussen de begrippen onderdrukking en bevrijding. Bewegingen die burgerlijke ongehoorzaamheid inzetten om los te breken van stagnerende en conservatieve hiërarchieën, beroepen zich vaak op de allegorie van de vernietiging van glazen obstakels, van het doorbreken van metaforische glazen plafonds tot het ingooien van etalageruiten. Gebroken ruiten worden dan, onterecht, geassocieerd met misdaad en maatschappelijk verval.
Blake combineert een speciaal ontworpen vloer van glaspanelen met sculpturen van glas en staal en een lage frequentie-soundtrack waardoor er een actieve dialoog ontstaat met de architectuur. Ze onderzoekt de resonantie met de ruimte, de installatie en het publiek bij blootstelling aan de subliminale trillingen van zware subwoofers. Gedurende verschillende weekenden voert een groep danseressen geïsoleerde fragmenten van de originele versie van Crack Nerve Boogie Swerve uit, zodat alle verschillende elementen van de tentoonstelling met elkaar in dialoog gaan.
Tenslotte interageert het publiek met de installatie door over de glazen vloer te lopen. Zo ontstaan er barsten die fungeren als fysieke sporen van het verstrijken van de tijd en van de bewegingen van mensen door de tentoonstellingsruimte. Glas, breken en resonantie worden niet alleen metaforisch gebruikt, maar ook als communicatiemiddelen die bijdragen aan de collectieve creatie van een nieuw vocabularium voor geluid en beweging.
Curatrice: Helena Kritis
Assistent-curator: Josue Aliendre Carvani
Soundtrack: Stefanie Egedy
Mogelijk gemaakt door d&b audiotechnik
Met de steun van: De Ambassade van het Koninkrijk der Nederlanden in België