Panos Aprahamian: More Spilled Blood Than Drinkable Water (EN)
Tijdens de WIELS openingsuren
More Spilled Blood Than Drinkable Water (2025),en kortfilm op het raakvlak van documentaire-realisme en speculatieve fictie, situeert zich in Karantina, de voormalige quarantainewijk van Beiroet. Een stem zonder lichaam leidt kijkers langs de rivier naar een onderwereld van chemische restanten, spookachtige echo’s en onzichtbare aanwezigheden, in een dystopisch landschap van stroming en stilstand.
WIELS Auditorium (-1)
Engels gesproken
De film start elk half uur, tijdens de openingsuren van WIELS (dinsdag–zondag, 11:00–18:00).
More Spilled Blood Than Drinkable Water (2025), waarvan de titel verwijst naar een regel van de Palestijnse dichter en hulpverlener Jehan Bseiso, is het laatste deel van Panos Aprahamian's onbedoelde, onofficieel getitelde Karantina Trilogy. De film is een terugkeer naar Karantina in Beiroet, een voormalig quarantainedistrict aan de noordoostelijke rand van de stad, begrensd door de zwaar vervuilde rivier de Beiroet. Net als de voorgaande werken in het drieluik, Odorless Blue Flowers Awake Prematurely en This Haunting Memory That Is Not My Own (beide uit 2021), onderzoekt het een plek die is aangetast door milieuvervuiling, industriële infrastructuur en talloze doden.
De wijk en de rivier zijn getuige geweest van terugkerende cycli van geweld, van Armeense vluchtelingen die in de jaren 1910 en 1920 op de vlucht waren voor de Ottomaanse genocide, tot de politieke moorden van 1958 en het bloedbad van Karantina in 1976, toen rechtse Maronitische milities de overwegend Palestijnse bewoners van het kamp afslachtten. Bovenop deze geschiedenis komen nog afvalstortplaatsen, slachthuizen, haatmisdrijven en de verwoesting door de explosie in de haven van Beiroet in 2020, ook wel bekend als de Beiroet-explosie, een gebeurtenis waarvan de oorzaken nog steeds onduidelijk zijn. Samen vormen deze lagen een offerplaats waar de stad haar doden dumpt.
In de film vertelt de enge, lichaamloze stem van een paranormaal onderzoeker over haar tocht langs de rivier als een afdaling naar de onderwereld, waarbij ze verwijst naar giftig afval, spookachtige echo's, vieze geuren en onzichtbare aanwezigheden. De camera blijft hangen tijdens eb en vloed van de rivier en onthult de verslechterende ecologische toestand en de wankele industriële gedachten, terwijl de vertelling – deels onderzoeksrapport, deels dagboekfragment, deels speculatieve fictie – geschiedenisfragmenten samenvoegt tot een niet-lineaire kroniek. Door documentaire realisme, abstractie en fictie te combineren, transformeert Aprahamian de rivier tot enerzijds een poort naar het ontastbare en anderzijds een verontrustende spiegel van het heden, waarin hij de sporen van geweld, trauma en milieuvervuiling confronteert.
Panos Aprahamian (geb. 1986) is een in Berlijn gevestigde filmmaker, kunstenaar en schrijver, afkomstig uit de perifere "roestgordel" van Beiroet. In zijn werk onderzoekt hij via taal, beeld en ritueel de spookachtige aanwezigheid van het toekomstige verleden in niet-dode lichamen, offerlandschappen en sociale relaties. Hij studeerde aan de Academie voor Schone Kunsten in Libanon en de University of the Arts London, waar hij in 2015 afstudeerde met een master in documentairefilm. Aprahamian was in 2015 Caspian Arts-wetenschapper en tussen 2017 en 2018 nam hij deel aan het Home Workspace Program van Ashkal Alwan. Hij won de Ecumenical Prize op het Oberhausen Short Film Festival 2022, en ontving de Eliza Moore-beurs voor artistieke excellentie in 2024 en de Han Nefkens Foundation – Museu Tàpies Video Art Production-beurs voor de cyclus 2024-2026. Tussen 2019 en 2021 gaf hij les aan de American University of Beirut in de afdeling Schone Kunsten en het Media Studies Program.
CREDITS
Panos Aprahamian, More Spilled Blood Than Drinkable Water, 2025, 19 min, Engels gesproken.
Engels ondertiteld.
Research & Script: Panos Aprahamian
Cinematografie: Vicken Avakian
Geluid: Reeda Fneiche
Animatie: Elissa Assaf
Edit: Panos Aprahamian
Geproduceerd door The Han Nefkens Foundation, Barcelona
In samenwerking met Museu Tàpies, Barcelona; Jameel Arts Centre, Dubai; Museum of Contemporary Art and Design (MCAD), Manila; NTU Centre for Contemporary Art Singapore; WIELS, Brussel, and Museo d'Arte Contemporanea Donnaregina (MADRE), Napels
De Han Nefkens Foundation is een non-profit organisatie die in 2009 in Barcelona is opgericht door de Nederlandse schrijver en mecenas Han Nefkens. De stichting richt zich uitsluitend op de productie van videokunst, met als doel mensen over de hele wereld via kunst met elkaar te verbinden. De Stichting ontwikkelt haar activiteiten dankzij een groot wereldwijd netwerk van experts die hun kennis en ervaring als scouts, adviseurs en juryleden bundelen bij het selecteren van de kunstenaars die voor ondersteuning in aanmerking komen. De stichting positioneert zich als een platform voor opkomende en mid-career videokunstenaars om hun carrière te stimuleren. Haar belangrijkste activiteit bestaat uit het in opdracht geven van nieuwe werken via subsidies en opdrachten op internationaal niveau, die resulteren in tentoonstellingen bij partnerinstellingen. De stichting werkt nauw samen met de kunstenaars, afgestemd op de behoeften van elke kunstenaar, vanaf het begin tot aan de uiteindelijke presentatie.